Mattia De Sciglio tani është 30 vjeç dhe për të paktën tre sezonet e ardhshme do të luajë sërish për Juventusin me të cilin i skadon kontrata në qershor të vitit 2025. Kur të jetë 33 vjeç dhe me siguri do të fillojë të vendosë se si të vazhdojë aventurën e tij në futboll, të cilin e nderoi veçanërisht me tre fanella në veçanti: Milanin, Juventusin dhe kombëtaren.

Me Italinë ai nuk fitoi asgjë, por do të ketë krenarinë e rikthimit në turin blu pas një mungese dyvjeçare e gjysmë (falë Roberto Mancinit, në fillim të vitit 2022) ndërsa me ngjyrat kuqezi dhe bardhezi fitoi kampionate dhe kupa, shumë i ri.

Por pikërisht në aventurën e tij te Milan ai do të përjetojë një nga momentet më të tmerrshme në planin personal dhe profesional. Vite më vonë, vetë De Sciglio e tregon këtë në një intervistë të gjatë me zemër të hapur, në të cilën ai rijeton vitin e tmerrshëm, 2017: i fundit në Milano, para transferimit te Juventus, i cili do ta shndërrojë atë për tifozët e Djallit në një tradhtar.

“Kam jetuar në një vorbull mendimesh negative, ndihesha fajtor edhe kur shkoja në darkë me të dashurën në mesjavë, apo nxirrja nënën. Ndihesha gabim që e lashë veten të shihesha jashtë ne ate forme. Isha i shqetësuar për gjykimin e njerëzve. U befasova nga një situatë jonormale. Nuk mund ta trajtoja siç duhet dhe kjo çoi në një mbyllje të brendshme.

Kur fillova të shkruaj këtë letër, zgjodha t’i përgjigjem dy pyetjeve. Para së gjithash, çfarë ndodhi me Mattia De Sciglio, ai talent i ri që secili e caktoi si një yll të ardhshëm futbolli në rolin e tij, i aftë për të dalë në fushë në një moshë shumë të re në skena të rëndësishme? Dhe pastaj, pse të gjithë përfunduan ta urrejnë atë?

Pika e thyerjes ishte në mbrëmjen e 23 Prillit 2017 dhe, për t’ju treguar për këtë, unë jam ende duke kryer nxehjen… Si arritëm atje është një rrugë e përdredhur, e lindur nga dinamika e sëmurë e botës sonë dhe e përpunuar më pas nga mendja ime, e cila ishte bërë një muskul gangrenoz.

Muskul i pa stërvitur në rrethana të caktuara. Plagë, por jo ato të shkaktuara nga guximi. Prej tyre, kur i shikon, në përgjithësi je krenar. Mendon se ia vlente. Të miat janë plagë të dhunshme, të cilat kishin nevojë për më shumë plagë për t’u shëruar.

I bëra të merrnin frymë, morën pak ajër dhe, tani, ndoshta edhe unë jam krenar për to. Ose të paktën të rrugës që kemi jetuar së bashku. Te Milan përjetova momente të mrekullueshme që më mbushën zemrën. Askush nuk të përgatit për humnerën.

Fillova të kisha probleme fizike që më prekën. Nuk pata probleme serioze, të gjitha u ndalën për disa javë: u ktheva dhe pas dy ndeshjesh u ndala përsëri. Kritikat e shtypit dhe fansave kishin nisur.

Ata më lënduan, kështu që u mbylla në shtëpi. Më mungonte lumturia. Përpiqesha të buzëqeshja. Unë jam një djalë me diell, kërkoj shoqëri dhe gjithmonë bëj shaka. Më thanë se isha afër depresionit, një gjendje në të cilën askush nuk e vëren…”.

Ndihma e një trajneri psikologjik e ndihmoi vetëm pjesërisht De Sciglio: “Isha shëruar dhe kampionati europian ishte gjithashtu i mrekullueshëm. Mattia ishte kthyer. Pas disa muajsh informova klubin se nuk do të rinovoja kontratën që skadonte. Një zgjedhje e dhimbshme, por shumë gjëra kishin ndodhur dhe më duhej të ndryshoja ambient.

Në janar lexova: “De Sciglio nuk rinovon sepse tashmë ka nënshkruar me Juventusin”. Më bëri përshtypje, nuk kisha biseduar mea askend. Por unë u largova sepse mungesa e respektit ishte rend i ditës”.

Ndeshja qe e futi ne humnere ishte Milan-Empoli në 2017: “Ishte fundi. Montella më zëvendësoi dhe më hodhi në strofkën e luanëve. Shi fishkëllimash dhe ofendime dhe unë u ushqeva me tifozët e zemëruar.

Në fund të lojës u bashkova me prindërit e mi në garazhin e stadiumit, ndërsa po ktheheshim në makinë një tifoz, në gjendje të dehur, më njohu dhe filloi të më shante. Babai im doli nga makina për ta qetësuar, por erdhën më shumë tifozë, duke e shtyre dhe pati fjalë të forta. Nuk e pashë më: ​​errësirë, krejt e zezë, dola dhe reagova keq, duke nxjerrë të gjitha ndjesitë e këqija. Një moment i tmerrshëm…”.