Rrëfimi i rrallë i Keidi Bare: Për futbollin sakrifikova gjithçka, jetova pa shokë dhe larg familjes qysh 11 vjeç

18 Shkurt 2021
15:22
Alfred Lleshi
back button

Keidi Bare (08-28-1997, Fier, Shqipëri) tregon se emri i tij nuk është tipik shqiptar, por nëna dhe gjyshja e tij e panë atë në TV dhe ia vendosën. Spanjishten e tij, pothuajse e përsosur, ai e mësoi “afërsisht” pa mësues. Ish-lojtari i Atlético Madrid dhe Málaga është sot i padiskutueshëm në formacionin e Espanyol. Në një intervistë të gjatë për “AS’, mesfushori ynë kuqezi mbledh frytet e një karriere plot sakrifica, e cila filloi midis rebelimit në Shqipëri dhe luftës në Kosovë. Për t’u bërë futbollist, që nga fëmijëria ka jetuar vetëm.

Keidi, nga vjen emri yt?
Të them të drejtën, nuk e di nga vjen, përveç se një ditë nëna ime dhe gjyshja e panë në TV dhe u pëlqeu aq shumë, sa ma vunë mua kur linda. Edhe mua më pëlqen (qesh), është i shkurtër dhe e mëson shpejt. Një tjetër gjë është mbiemri, ka nga ata që thonë “Baré”, kur është Bare.

Pse Espanyol dhe jo Getafe, e cila bëri presion të madh për të nënshkruar me ju, apo klube të tjera italiane, që gjithashtu ju donin?
Kjo është e vërtetë, por që nga fillimi e kisha shumë të qartë se doja të vija tek Espanyol. Ndihesha shumë mirë me veten dhe besimi që klubi më dha më bëri përshtypje. Ata bënë të pamundurën. Unë rrezikova dhe doli mirë. Ju duhet të merrni edhe vendime të vështira; nëse nuk e bëni këtë, nuk vleni asgjë.

Pyetje shumë e drejtpërdrejtë: a është lufta një nga virtytet që ju përcakton më së miri?
Në jetë gjithmonë duhet të luftosh, të përballesh me vështirësitë, sepse askush nuk të dhuron asgjë. Gjithashtu, në futboll. Dhe, mbi të gjitha, duhet të jeni të përulur. Kam luftuar shumë për të arritur këtu ku jam.

Në fakt, ju keni lindur më 1997, midis rebelimit në Shqipëri, i cili e varfëroi shumë vendin tuaj, dhe luftës në Kosovë. Edhe pse ishte shumë i vogël, a ndikoi kjo në karakterin tuaj?
Eshtë e vërtetë. Babai më shpjegon se ishin periudha shumë të vështira, kaluam shumë keq. Gjithmonë e falënderoj Zotin që jemi gjallë. Lufta zhvillohet edhe në familje, sepse babai im ishte shumë kërkues ndaj meje, në mënyrë që të mund të shkoja sa më larg në futboll. Nëse jam këtu, kjo për shkak të tij.

Tani jeni këtu, por në vitin 2009, në moshë të re, u testuat gjithashtu një javë tek Espanyol. Pse nuk qëndruat asokohe?
Kam ardhur përmes Albert Stroni (ish-lojtar shqiptar nga Compostela, Ourense ose Mérida). Qëndrova një javë në Barcelonë, ai më mori për të shkuar në stërvitje, por ishte shumë e vështirë, sepse isha shumë i ri. Nuk kisha letra dhe në fund të fundit nuk mund të qëndroja. Por shikoni si është jeta, ajo ju kthen gjithçka. Tani jam tek Espanyol dhe shumë i lumtur. Ishte pothuajse e pamundur, prandaj kur u shfaq mundësia për të nënshkruar, menjëherë m’u kujtuan ato kohëra.

Atëherë ishit te Panathinaikos. Si jeton një djalë 11 vjeç i ndarë nga familja e tij dhe në një vend që nuk është i tij?
Babai im, i cili siç thashë ishte shumë i rreptë për futbollin, e kuptonte që nuk kisha të ardhme në Shqipëri. Greqia më dha mundësinë të rritem, edhe pse më duhej të jetoja vetëm për katër vjet, njësoj si më vonë tek Atlético. Por ky është futbolli: të marrësh vendime, të punosh shumë dhe të kesh qëllimin të shkosh larg. Mendoj se po bëj diçka të mirë tani dhe nuk do të ndalem këtu.

A mund të thuhet se keni sakrifikuar fëmijërinë për të marrë shpërblimin tani?
Unë sakrifikova shumë për futbollin, fëmijërinë time e kalova pa miq dhe larg familjes sime, për të arritur këtu ku jam. Nuk e dija si ishte të kisha miq, nuk dola të luaja me djem të tjerë, sepse gjithçka ishte topi. Kam kaluar një kohë vërtet të keqe, fatalisht, që isha larg familjes sime në moshën 11 vjeç, por më duhej të mendoja për të ardhmen.

Tek Atlético Madrid zbarkuat në moshën 15 vjeç dhe bëtë debutimin tuaj me ekipin e Simeone në “Copa del Rey”. Aty e kuptove se mund të ishe futbollist profesionist?
Po, sepse çastet që kam kaluar si fëmijë, që kam sakrifikuar dhe kam kaluar një kohë të keqe, më erdhën në mendje dhe thashë me vete: ia vlejti ajo që bëra. Kur debutova me Atletico Madrid isha vërtet i lumtur.

Karriera juaj tek Atlético, megjithatë, përfundoi me një sanksion shembullor për fyerjen e një gjyqtari…
Unë kurrë nuk kam folur për atë temë, nuk kam dashur, sepse futbollisti gjithmonë duket si njeriu i keq në film. Nuk i thashë fjalët që ishin shkruar, prandaj u zemërova edhe më shumë, sepse pezullimi u ngrit në 12 ndeshje. Por gjërat ndodhin, nuk kam asgjë kundër askujt dhe duhet të mësoj nga gabimet e mia.

Si ka arritur një lojtar me reputacion agresiv, që ka marrë të verdha të panumërta, ta përmbajë kaq shumë veten tek Espanyol?
Unë kam punuar shumë për këtë. Mundohem t’i bëj gjërat mirë, për t’i shmangur sa më shumë penalizimet. Megjithatë, njerëzit duhet ta kuptojnë se në futboll duhet të jesh agresiv, jo i dhunshëm. Unë jap 100 për qind në ndeshje dhe stërvitje, shkoj në shtëpi me ndërgjegje të pastër.

Në Málaga, ku sapo kishit shpërthyer, më në fund ishit në gjendje të bashkoheshit me familjen tuaj…
Po, kam jetuar me ta për dy vite. Dhe ndihesha i plotë, sepse familja është gjithçka për mua. Prindërit më ndihmojnë të jem i përqendruar. Edhe në Barcelonë vazhdojnë të jetojnë me mua. Dua t’i kem me vete gjithmonë, për shkak të qetësisë që më transmetojnë. Me familjen afër jam më i lumtur.

Nga Malaga tek Espanyol, me 12 ndeshje radhazi si titullar, tani jeni një nga të pazëvendësueshmit. Cili është tavani i Keidi Bare?
Nuk më pëlqen të flas për një tavan. Unë nuk vendos kufij. Trajneri dhe shokët e skuadrës më kanë ndihmuar shumë. Tani mendoj se po luaj mirë, edhe pse e rëndësishme është të arrij qëllimin e klubit.

Ju keni një reputacion përbashkues edhe në dhomën e zhveshjes…
Unë kam rënë në një dhomë zhveshjesh me disa djem të mahnitshëm, që të ndihmojnë shumë. Kjo ndodh jo vetëm kur je mirë, gjëja më e rëndësishme është të të këshillojnë kur je keq, të të shtrëngojnë dorën, të thonë “hajde Keidi”. Dhe kjo në futboll është thelbësore. Të jesh i bashkuar është vendimtare, sepse një ndeshje nuk fitohet nga një lojtar. Ne jemi si një familje, duket qartë edhe në fushë. Mendoj se kjo na ka shërbyer në të gjitha ndeshjet.

A mendoni se me publik në stadiume, Keidi Bare do të ishte tashmë një idhull tek Espanyol?
Më ka marrë shumë malli. Futbolli pa tifozë nuk ekziston, nuk jetohet njësoj. Unë kam parë ndeshjet e Espanyol me spektatorë. Bashkëlojtarët më kanë treguar për tifozët që kemi, të cilët janë në të mirë dhe në të keq me ne. Mendoj se me tifozët në stadium gjërat do të shkonin edhe më mirë, do ta e bënin misionin më të lehtë, sepse ata të shtyjnë kur je keq. Në fakt, tifozët kanë ardhur të na përshëndesin para dhe pas disa ndeshjeve, gjë që mua më ka bërë përshtypje.

Sa do të zgjasë aventura e Keidi Bare tek Espanyol?
Nuk është koha të flas për këto çështje, sepse jam shumë i përqendruar te Espanyol dhe dua të vazhdoj. E dua shumë mënyrën si të gjithë më trajtojnë dhe kjo për mua ka një vlerë të jashtëzakonshme. Nëse jeni rehat, jepni më të mirën tuaj në lojëra dhe në çdo seancë stërvitore, pse të lëvizësh. Ajo që dua është të vazhdoj, të mos dëgjoj se çfarë mund të thonë njerëzit.

Më lër të të pyes për një kuriozitet. Është e vërtetë që ju keni qenë në Spanjë që nga mosha 15 vjeç, por e flisni spanjishten në mënyrë të përsosur. Si e mësove?
Kur arrita tek Atlético nuk e flisja fare, ishte e vështirë për mua të komunikoja, por pak nga pak në dhomën e zhveshjes po e mësoja. Nuk e flas si spanjollët, por mundohem (qesh).

Lajme të tjera

Lajmet e fundit