Një ditë pas Bayer Leverkusen-Milan mund të flasim për një ndeshje me dy fytyra dhe një rezultat të vetëm, që shkakton keqardhje te kuqezinjtë, duke pasur parasysh gjysmë orëshin e fundit të shkëlqyer të skuadrës së Fonseca, e cila i vuri në vështirësi kampionët gjermaninë. Edhe pse fituan minimalisht, këta të fundit përjetuan një ndeshje të vështirë, por me mbrojtje të suksesshme.

Mund të flasim edhe për gabimet e rënda të arbitrimit në kurriz të kuqezinjve, duke përfshirë edhe penalltinë që nuk iu akordua Loftus-Cheek në fund për shkak të goditjes së marrë nga Hincapié. Mund të flasim edhe për fatin e keq, si me presingun e Morata apo traversën e Theo. Sidoqoftë, nuk duhet të harrojmë të flasim për një gjë: Milani nuk luajti futboll për një orë.

Kjo duhet të jetë e qartë: Milani nuk luajti futboll për një orë në Leverkusen dhe u gjallërua vetëm pasi pësoi golin. Ky është një realitet objektiv që absolutisht nuk mund dhe nuk duhet të kalojë pa u vënë re.

Milani nuk është më ai i “Anfield”, i cili kthehet në Ligën e Kampionëve pas vitesh. Pra, nuk mund të justifikohet me mentalitetin e të rinjve. Nuk mund të pranosh të hysh në fushë me frikën e tyre, të ndrojtur, pa guxim, pa personalitet për të pasur ndikim pozitiv.

Pra, reagimi në gjysmë orëshin e fundit të ndeshjes ishte pozitiv, por mjerë kuqezinjtë nëse janë të kënaqur me kaq. Ekipet e dorës së dytë e bëjnë këtë, me gjithë respektin e duhur. Milani ka histori dhe ambicie të tjera. Histori që kërkon një guxim dhe mentalitet të caktuar, sigurisht jo për të mos luajtur futboll për një orë dhe për t’u zgjuar vetëm pas pësimit të golit.