Duke folur me “The Athletic” teksa po përgatitet me kombëtaren e Shqipërisë, sapo ka dalë tema për të përfaqësuar vendin e tij në Kampionatin Evropian këtë verë dhe, pas 18 muajsh dhimbje zemre, ky është shansi që Broja ka pritur.
“Nëse jam i përfshirë, do të jetë një mundësi për t’iu treguar njerëzve se kush jam dhe për çfarë jam, – thotë ai. – Sa herë që e mendoj Europianin, më sjell një buzëqeshje në fytyrën time. Kam ëndërruar gjithë jetën time të jem pjesë e diçkaje të tillë”.
I lindur nga prindër shqiptarë, nëna Blerina dhe babai Xhevahir, në vitin 2001 në Slough, një qytet gjysmë ore në perëndim të Londrës, Broja u përfshi javën e kaluar në listën e përkohshme prej 27 lojtarësh për kompeticionin e kësaj vere. Më pas shënoi një gol në fitoren 3-0 ndaj Lihtenshtejnit të hënën. Një tjetër emër do të shkëputet nga grupi nga kryetrajneri Sylvinho para se të fillojë Europiani, por ai pritet të jetë një portier rezervë.
Përfshirja e sulmuesit 22-vjeçar të Chelsea është një arritje, duke pasur parasysh gjithçka që ka kaluar nga dhjetori 2022, duke përfshirë:
Një dëmtim të rëndë në gju, që e la jashtë fushave për 9 muaj.
Një rol të paktë në ekipin e parë të Chelsea, pas rikthimit të tij në fushë.
Një huazim te Fulham që i solli atij vetëm 82 minuta lojë.
Tani pret mundësinë për të luajtur në një nga skenat më të mëdha të futbollit, kundër superfuqive të tilla si Italia, Spanja dhe Kroacia, të gjithë finalistë të Kupës së Botës. “Kam shumë për t’iu dëshmuar njerëzve dhe vetes time, – pranoi Broja. – Në futboll ka shumë kritikë. Njerëzit gjithmonë dyshojnë për ju. Ata kujtojnë vetëm lojërat tuaja të këqija dhe ju gjykojnë për nivelin më të ulët.
Kënaqësia e vërtetë në futboll është të kapërcesh të gjitha këto. Unë do ta përdor të gjithë negativitetin si karburant për t’iu treguar njerëzve se e kanë gabim. Më është dashur ta bëj këtë gjatë gjithë jetës sime, edhe ky Kampionat Europian ma jep këtë mundësi. Dua të tregoj se jam kthyer nga lëndimi im, se mund ta bëj kundër disa prej kombëtareve më të mira në botë, ndaj disa prej mbrojtësve më të mirë.
Unë thjesht dua t’i tregoj botës, vendit tim, familjes time, vetes, njerëzve që kanë dyshuar për mua, njerëzve që më kanë mbështetur, se mund t’i arrij pritshmëritë e mia dhe të bëhem lojtari që e di se mundem”. Ishte Sylvinho, dhe jo tani ish-trajneri i Chelsea, Mauricio Pochettino ose Marco Silva i Fulham, ata që siguruan mbështetjen që Broja dëshironte.
Tre muaj më parë ai luajti për Shqipërinë për herë të parë që nga rikthimi në formë të plotë, në miqësoret kundër Kilit dhe Suedisë. Forca e marrëdhënies së tij me ish-mbrojtësin brazilian të Arsenalit, Sylvinho, ishte vendosur shumë më parë.
“Kam folur me të shumë herë në telefon dhe personalisht, – thotë Broja për Sylvinhon. – Ai erdhi të më takonte në Angli kur isha ende me paterica, edhe kur u huazova te Fulham.
Trajneri vazhdoi të më thoshte se sa shumë dëshiron të punojë me mua, se unë jam një pjesë e madhe e asaj që kombëtarja shqiptare po përpiqet të bëjë. Ai më bëri të ndihem i dashur dhe i vlerësuar. Është diçka për të cilën lojtarët e rinj kanë nevojë.
Kur shkova në grumbullimin e Shqipërisë në mars, ndjeva dashurinë që në momentin që mbërrita. Ishte ndoshta një nga momentet më emocionale, kur luajta gjithashtu. I kisha të gjithë tifozët që bërtisnin emrin tim dhe stadiumi ishte plot. Sidoqoftë, është një realitet i trishtuar që përfundova duke luajtur më shumë minuta për Shqipërinë gjatë atyre dy miqësoreve ndërkombëtar sesa në katër muaj për Fulhamin”.
Në të vërtetë, Broja është thjesht mirënjohës që mund të hyjë sërish në fushë, pas këputjes së ligamentit të kryqëzuar të përparmë (ACL) në gjurin e tij të djathtë, në fund të vitit 2022. Kushdo që dëgjoi britmat e tij të agonisë, kur u rrëzua gjatë një miqësore kundër Aston Villa, nuk do t’i harrojë kurrë.
Ndeshja u luajt në Abu Dhabi si pjesë e përgatitjeve të Chelsea për rifillimin e sezonit të Premier League. Broja e nisi përpara Pierre-Emerick Aubameyang në formacion, me këtë të fundit gjithnjë e më shumë jashtë favorit nën drejtimin e trajnerit të atëhershëm të Chelsea, Graham Potter.
Broja, i cili shijoi eksperienca mbresëlënëse huazimi te Vitesse Arnhem në Holandë dhe Southampton, pasi kaloi në radhët e të rinjve të Chelsea, kishte shënuar golin e tij të parë për klubin vetëm dy muaj më parë. Por çdo shpresë për ta shtuar këtë numër përfundoi pasi sfidoi Ezri Konsa në zonën e penalltisë së Aston Villa.
“Ishte një mëkat i madh ajo që ndodhi sepse, në atë pushim të Kupës së Botës, pata një shans të madh për t’u larguar me menaxherin (Potter), – thotë ai. – Shpresoja të depërtoja në formacion, ndihesha vërtet sikur isha në gjendje të hyja.
Kur erdhi lëndimi, unë vetëm po bërtisja në fushë, me lotët që më rridhnin në fytyrë, sepse nuk ndihesha mirë. Fizioterapistët hynë dhe më dhanë oksigjen menjëherë, por nuk mundja ta lëvizja këmbën time. Kjo më trembi. Mbaj mend që shkova në dhomën mjekësore dhe nuk mund ta shihja dot për shkak të lotëve. Fizioterapistët më dhanë telefonin tim që të mund të telefonoja mamin dhe babin.
Unë fola me Ben Chilwell (mbrojtësin e Chelsea) për këtë dëmtim, sepse e kishte kaluar më parë. Edhe klubi më mbështeti. Ishte e vështirë ta kaloja vetëm rehabilitimin, më dhimbte shumë të shikoja shokët e skuadrës duke u stërvitur dhe luajtur. Ana mendore ishte ndoshta pak më e vështirë për t’u përballuar sesa dhimbja fizike. E pata të vështirë të isha jashtë fushe për kaq shumë kohë.
Është një gjë e mirë për të reflektuar ndonjëherë, sepse tregon se si kam ecur përpara dhe jam bërë më i fortë. E vlerësoj që jam në gjendje të luaj edhe më shumë tani. Ka njerëz që nuk shërohen nga këto lloj lëndimesh. Mund të kishte shkuar lehtësisht ndryshe, mund të mos luaja më futboll. Kjo është e frikshme”.
Në një kthesë fati, Broja bëri rikthimin e tij kundër Aston Villa shtatorin e kaluar, por është fillimi i tij i parë, një derbi lokal kundër Fulham më 2 tetor, që i ka mbetur më shumë në mendje: “Ishte e pabesueshme, një nga momentet e mia më të mira. Nuk ishte goli më i mirë i karrierës sime, por ndoshta ai që do të thotë më shumë për mua. Ishte një gjë e madhe. Unë kam buzëqeshur pas atij goli për një ose dy javë.
Munda të luaja vetëm 60 minuta kundër Fulhamit, sepse këmbët e mia ishin të mbaruara (atë natë). Ishte e mahnitshme vetëm të isha atje. Kisha qenë jashtë fushave për kaq shumë kohë”.
Broja u emërua në ekipin e parë nga Pochettino shtatë herë të tjera dhe bëri gjithsej 11 paraqitje nga pankina. Me ngurrimin e trajnerit për të dërguar lojtarët e ekipit të parë tek U-21 për kohën e lojës, ose për të organizuar miqësore pas dyerve të mbyllura, e bëri më të vështirë për ata që ktheheshin nga lëndimi e të fitonin mprehtësinë e ndeshjes.
Në vend që ta lavdëronte Brojën pasi shënoi golin hapës në fitoren 4-0, në “FA Cup” ndaj Preston North End, Pochettino foli më pas për mënyrën sesi duhej të “ndryshonte gjuhën e trupit”.
Kur e pyet tani, nëse e befasuan ato komente, Broja përgjigjet: “Pak, sepse kam kaluar shumë me dëmtimin dhe ai po thoshte diçka për mua, që duhej të isha më i lumtur. Do të ishte mirë sikur të kisha pasur më shumë besim prej tij.
Unë kam qenë gjithmonë shumë kërkues me veten, sepse pres shumë, por gjithmonë kam pasur një qëndrim vërtet të mirë kur bëhet fjalë për stërvitjet dhe ndeshjet. Gjithmonë përpiqem të bëj më të mirën për ekipin. Unë nuk jam një lojtar që ankohet.
Mendova, kur Nicolas Jackson u largua me Senegalin në Kupën e Kombeve të Afrikës (në fillim të vitit 2024) se do të më jepej një mundësi për të luajtur më shumë. Startova tri herë në janar, por mendova se kishte raste që mund të isha shfrytëzuar më shumë. Po luftoja për të marrë formën time fizike dhe gjërat më kalonin në kokë si: Çfarë do të ndodhë me mua në janar?
Kishte shumë spekulime rreth meje në atë kohë, nëse do të shkoja në huazim. Doja vetëm përgjigje nga klubi, pak siguri dhe nuk e mora këtë. Në fund vendosa të huazohesha, sepse doja të merrja më shumë minuta. Mendova se ishte koha perfekte ku mund të luaja futboll vazhdimisht për katër muaj deri në Europian”.
Fatkeqësisht për Brojën, ai plan nuk funksionoi. Trajneri Silva kishte bërë një shtysë të madhe, por të pasuksesshme për të nënshkruar me të verën e kaluar, kur Fulham shiti sulmuesin e tij numër 1 për një kohë të gjatë, Aleksandar Mitrovic. Pra, kur ai kërkoi huazim në merkaton e dimrit, Broja tha ‘po’, sepse ndjeu se ishte vërtet i kërkuar në ‘Craven Cottage’.
Askush nuk mund të parashikonte që sulmuesi tjetër Rodrigo Muniz, i cili nuk kishte shënuar për Fulham në Premier League gjatë gjithë sezonit, do të shkonte në një seri prej 8 golash në po aq ndeshje. Broja e kaloi pjesën tjetër të sezonit në stol, duke bërë vetëm 8 paraqitje si zëvendësues. Zhgënjimi i tij është i kuptueshëm.
“Marco Silva donte dëshpërimisht që unë të bashkohesha me Fulham, – thotë Broja. – Ai më thoshte se do të luaja rregullisht, se do të kisha një mundësi për të marrë shumë minuta aktivizim. Nuk më ndihmoi fakti që Muniz filloi të shënonte menjëherë. Unë e kuptoj plotësisht trajnerin, se nuk mund të lësh në stol një lojtar që shënon ndeshje pas ndeshjeje. Kemi pasur biseda ku ai (Silva) më thoshte: Mos u shqetëso, thjesht vazhdo të bësh atë që po bën, do të kesh mundësi.
Bëra gjithçka që munda për t’u përfshirë. Nuk kishte të bënte me dëmtimin tim. U stërvita si profesionist. Shkova mirë me të gjithë lojtarët. Stafi ishte i mrekullueshëm. Të gjitha mendimet kalojnë nëpër kokën tuaj. Mendoj se kam humbur 4 muaj të karrierës sime vetëm duke u stërvitur te Fulham. Unë mund të kisha qëndruar te Chelsea ato katër muaj dhe do të luaja më shumë se kaq. Ishte një lëvizje e keqe, por ky është futbolli. Ju duhet të ecni përpara, unë e konsideroj këtë eksperiencë zhgënjyese si mësim”.
Pra, çfarë do të ndodhë më pas? Duket se Broja do të shitet këtë verë. Ndër klubet e interesuara janë Monaco e Ligue 1 të Francës, Milan në Itali dhe skuadrat e Premier League si West Ham, Everton, Wolves. Megjithatë, Chelsea nuk do të nxitojë në tryezën e negociatave. Ashtu si Broja, që synon të zhvillojë një Kampionat Europian të mirë, çka do ta ndihmojë të gjenerojnë një tarifë më të madhe.
Mundësia për t’u larguar nga klubi, të cilit iu bashkua në moshën 8-vjeçare, nuk e tremb atë. Ai ka parë kolegë të dalë nga akademia e Chelsea me të, Callum Hudson-Odoi dhe Dominic Solanke të lëvizin e ta përmirësojnë karrierën e tyre te Nottingham Forest dhe Bournemouth, respektivisht.
“Callum është një talent i madh dhe pati një dëmtim të madh (tendinën e Akilit, si në rastin e tij) te Chelsea, si unë, – thotë Broja. – Gjërat nuk funksionuan, kështu që iu bashkua Forestit dhe tani po shënon gola, po bëhet sërish vetvetja. Ata besuan në të dhe kjo është ajo që i duhet një lojtari kur kalon një dëmtim të tillë.
Dominic nuk iu dhanë ndeshje te Chelsea, apo Liverpool (klubi i tij i ardhshëm), por tani ka pesë sezone të suksesshme me Bournemouth, ku është lejuar të bëjë edhe gabime, të ketë edhe paraqitje të këqija, pra të bëjë gjënë e gabuar dhe të duhur. Ai e përfundoi këtë sezon si një nga golashënuesit më të mirë në Premier League. Dhe nëse dikush dëshiron ta blejë, do të kushtojë shumë para.
E ardhmja ime? Asgjë nuk është vendosur ende, por nëse më duhet të shkoj diku tjetër për t’u rikthyer në brazdën time, atëherë sigurisht që do ta bëj. Si lojtar nuk ka ndjenjë më të mirë sesa të jesh në fushë dhe të dish se ke një klub dhe një ekip që të mbron; një klub që të lejon të bësh gabime, sepse e di se do të bëhesh dikushi.
Por, për momentin, i gjithë fokusi im është të bëj më të mirën për Shqipërinë në Europian. Jam i emocionuar si çdo shqiptar në botë, mezi pres të fillojë gara në Gjermani”.
