Pak sekonda para golit të zhbllokimit të ndeshjes, shënuar nga Freuler, u shfaq në ekranin e televizorit grafiku i posedimit të topit: Zvicra 65%, Italia 35%. Pra, axurrët ishin të vegjëlit, helvetët po bënin si gjigantë. Një komb që ka hokejin mbi akull si sportin e tij të parë kombëtar iu dha leksione futbolli kampionëve në fuqi të Europës, katër herë kampionëve të Botës.
Më shumë se kaq, i shtyu në “ferrin” e futbollit, i cili në Itali është sporti referues për sa iu përket interesave, praktikuesve, ekspertëve (pothuajse 59 milionë, sipas Istat). Çdo fije shpresë për t’u kualifikuar në çerekfinale përfundoi shpejt për kombëtaren e drejtuar nga Luciano Spalletti, menjëherë pas rikthimit në fushë (nga pushimi 15 minutësh në dhomat e zhveshjes), me golin e dytë të Vargas.
Dhe kështu erdhi fundi i një aventure për axurrët në këtë Europian që mund (dhe ndoshta duhet të kishte ndodhur) të përfundonte tashmë në fazën e grupeve, nëse nuk do të kishte qenë për atë shtesë ekstreme loje në Itali-Kroaci, kur erdhi goli i Zaccagni.
Me “brekë nëpër këmbë”, Italia siguroi vendin e dytë në grupin B, ku bënte pjesë edhe Shqipëria, falë edhe bujarisë së gjyqtarit holandez Makkelie. Për shtesën e ekzagjeruar të lojës, e kontestuar fort nga kroatët, ai shkoi menjëherë në shtëpi, ndërsa axurrët po e ndjekin.
Ata që gabojnë paguajnë dhe futbolli italian ka kohë që e bën këtë. Ai gulçim nga Zaccagni në minutën e 9-të shtesë ndaj Kroacisë nuk ishte pika e kthesës, por goli i iluzionit. Le ta përmbledhim shpejt: Italia nuk e di se çfarë është faza e dytë e Kupës së Botës që nga viti i lavdishëm 2006.
Ajo u eliminua që në fazën e parë (të grupeve) më 2010 dhe 2014, duke mos mbërritur fare në Botëror në dy edicionet e tjera, më 2018 dhe 2022. “Blici” i lavdisë së Kampionatit Evropian të tri viteve më parë ishte ajo që të gjithë italianët kishin frikë, por nuk donin ta thoshin: një rreze dielli në mes të errësirës dhe stuhive.
Kombëtarja axurre është e dobët, nuk ka sulmues dhe cilësia e përgjithshme është ajo që është. Modestisë së shfrenuar iu bashkuan në mënyrë pasive Spalletti dhe lojtarët e Interit, pra dominuesit e dy kampionateve të fundit të Serie A. Nuk ka alibi, “ju luani shumë bixhoz” është një gënjeshtër kolosale, sepse vlen për të gjithë, përfshirë edhe zviceranët.
Italia ka nevojë për një proces rithemelimi të plotë të sistemit, sepse pasqyra e futbollit të këtij vendi të madh e me shumë histori në këtë sport ishte ajo që pamë në katër ndeshjet në tokën gjermane. Nuk mund të ankohet askush për mungesa apo ftesa të humbura.
Kombëtarja italiane është kjo. Gjithashtu i mungon shpirti që duhet t’i gjallërojë ata që veshin fanellën blu. Lojtarët që dolën në fushë ndaj Zvicrës, sidomos, kishin vetëm peshën e armaturës së betejës, që kufizonte lëvizjen.
Duke ecur kështu, qendra e futbollit në Itali do të vihet gjithnjë e më shumë në pikëpyetje. Sot, siç ka ndodhur shumë herë vitet e fundit, futbolli “trengjyrësh” është thjesht periferik. I eliminuar herët nga “Euro 2024”, i braktisur nga talentet dhe i populluara nga lojtarë pa besim, siç shihet në disa filma apo seriale.
