Nata e madhe e përjetuar nga Milani në “Santiago Bernabeu” ndaj Real Madridit ka hyrë me të drejtë në historinë e klubit kuqezi. Një ndeshje e fituar 3-1, me kurajo dhe meritë nga “Djalli”, i cili ngrohu zemrën e një tifozi të vërtetë si Franco Baresi.
Në fakt, numri 6 legjendar i kuqezinjve festoi në rrjetet sociale menjëherë pas fishkëllimës së fundit, duke demonstruar një besim që nuk është zbehur kurrë. Baresi u ndal edhe te fitorja e kuqezinjve në një intervistë të dhënë për “Corriere della Sera”, gjatë së cilës riktheu shumë etapa të jetës së tij.
Nga këndvështrimi i tij, suksesi ndaj Real Madridit ka një peshë specifike të rëndësishme, sepse as Milani i tij nuk ia kishte dalë dot në “Bernabeu”. Megjithatë, Milani i Baresi arriti të kapërcente prova shumë të ndryshme kundër “Los Blancos” në Kupën Europiane, siç ishte gjysmëfinalja e edicionit 1989: “Ishte një fitore e madhe në ‘Bernabeu’, nuk ia kishim arritur më parë. Ne u përballëm me sfida nga brenda apo jashtë dhe pesha ishte pak më ndryshe”.
A ju ka surprizuar shpesh Berlusconi?
Unë do të thoja pothuajse gjithmonë. Ne kishim një marrëdhënie shumë të bukur. Ai ishte i vëmendshëm ndaj sportistit, por edhe ndaj personit. Dhe tërheqja e fanellës me numrin 6 ishte diçka që nuk ishte parë më parë. Politika? Ndonjëherë më pyeste nëse do të doja të kandidoja për ndonjë pozicion në Milano. Pastaj e kuptoi që karakteri im nuk ishte i përshtatshëm.
A keni debatuar ndonjëherë me Liedholm, Sacchi apo Capello?
Nuk kam pasur kurrë probleme me askënd, ndoshta sepse më shumë kemi fituar (qesh). Lideri është gjithmonë një njeri i thjeshtë: ai duhet të ketë guxim, të jetë ambicioz, por besnik dhe konsistent në sjelljen e tij, për t’i qetësuar të gjithë.
A jeni penduar që keni trajnuar vetëm lojtarë të rinj?
Jo, megjithëse mendoj se mund të kisha stërvitur edhe të mëdhenjtë, por qëndrimi te Milani ishte një zgjedhje e jetës. Kaluam mirë me djemtë, u argëtuam. Kam përjetuar dhe kuptuar emocionin që të jep fitorja si trajner. Ndoshta është më i fortë se ai i një futbollisti. Është emocion më i plotë.
A merrni akoma letra?
Po, edhe nga Kina. Dhe është e drejtë të përgjigjem, dërgoj fotot e mia të nënshkruara. Ende më befason, mendoj se kam lënë një imazh të njohur. Mirënjohja e fansave nga mbarë bota është shpërblyese për mua.
Kur thoni “kush e di se çfarë do të isha bërë me një trajner mendor” a nënkuptoni më shumë arritje sportive?
Po. Futbolli i sotëm në përgatitjen fizike dhe mendore është tërësisht i personalizuar. Dhe në këtë mënyrë, sigurisht që mund të kisha bërë më shumë. Ndoshta do të kisha luajtur më gjatë.
Çfarë mendoni për Tottin, që dëshiron të kthehet në moshën 48-vjeçare?
E marr si shaka. Nuk e di nëse sot do të qëndronte dot gjithmonë në të njëjtin klub. Është një frazë e fortë, e thënë prej tij, se mund të rikthehet në këtë moshë. Futbolli tashmë ka ndryshuar, unë nuk kam pasur asnjëherë agjent. Qëndrimi te Milani ishte një gjë e natyrshme.
A mund të kishe fituar më shumë?
Po, por ju gjithmonë mendoni për këtë më vonë. Sigurisht që sot shifrat që qarkullojnë janë krejt të ndryshme.
