Paolo Maldini, ish-kapiteni dhe ish-menaxheri i Milanit, foli për “Radio TV Serie A” duke prekur shumë tema që lidhen me të kaluarën, të tashmen dhe të ardhmen: “Pas 5 vitesh intensive nga pikëpamja e punës, më duhej të mësohesha me një ritëm tjetër, që e kam pasur edhe nga viti 2009 deri më 2018, që nga momenti kur ndalova së luajturi deri kur u bëra menaxher”.

Çfarë përfaqëson Milani për ju?
Ishte diçka e pranishme para se të lindja, babai im ishte futbollist i Milanit. Është ekipi i qytetit tim, mjedisi ku jam rritur. Fillova të luaja në moshën 10 vjeç dhe ndalova kur isha 41. Përtej mbështetjes apo punës, është një pasion ekstrem. Marrëdhënia që ekziston shkon përtej epokave në të cilat unë kam kaluar nëpër këtë klub të madh. Në fund është më e lehtë për tifozët të kujtojnë momentet e këqija dhe më pas të kthehen tek ato të mirat. Ne kemi qenë mjeshtër për këtë, kapërcimet e Milanit ndër vite kanë qenë të bujshme.

A keni trofe dhe kujtime në shtëpi?
Kohët e fundit kam ngritur studion time me medalje. Vitin e parë të Serie A mblodha fanella, pastaj ndalova. Isha 17 vjeç, nuk e dija sa do të vazhdoja, pastaj pashë që gjërat po shkonin mirë dhe fillova të ruaja kujtime të ndryshme. Përvoja ime e fundit si menaxher më bëri të kuptoj se sa gjëra nuk dimë për vetë jetën, kështu që gjithmonë ekziston dëshira për të kuptuar, ditur dhe mësuar. Kjo nuk mbaron kurrë.

A jeni ju rojtari i milanizmit?
Nuk e di, futbolli dhe Milani sigurisht që më kanë mësuar shumë vlera e parime. Kjo është diçka që duhet ta keni parasysh kur punoni për këtë klub. Është diçka e rëndësishme që shkon përtej rezultatit. Flitet për një histori që shkon më shumë se një shekull, mendoj se duhet të njihet, studiohet dhe respektohet. Tifozët i referohen futbollistit Paolo Maldini, por besoj se me kalimin e viteve njerëzit të vlerësojnë edhe si njeri. Jam munduar te mos e ndaj futbollistin nga njeriu. Është çështje e disiplinës, futbolli të mëson të kesh qëllime, duhet të kuptosh se cili dëshiron të jesh.

Tani është koha për djalin tuaj, Daniel…
Është një fat nga i cili nuk ka shpëtim. E tija ishte një zgjedhje e lirë, si e Christian, për të luajtur. Kjo më ndodhi edhe mua, kisha hijen e një babai të rëndë. Mendoj se sidomos në vitet e para si futbollist dëshironi të luani, argëtoheni, bëheni një nga të shumtët e këtij sporti. Në fund të fundit ata që kanë vlera ecin përpara. Në futboll ka shumë presion, sidomos sot me mediat sociale dhe vëmendjen spazmatike. Në kohën time ishte ndryshe.

Pasioni juaj për futbollin…
Më pëlqente futbolli, dija për të kaluarën e babait tim, e kuptova se çfarë kishte bërë. Isha tifoz futbolli në përgjithësi, e doja kombëtaren, gara e parë që pashë në televizion ishte Botërori 1978. Një ekip kombëtar i përbërë nga shumë lojtarë të Juventusit, rashë në dashuri me historitë e tyre. E ndoqa Juventusin sikur të ishte ekipi kombëtar. Ishte e komplikuar, sepse kam qenë një djalë shumë i gjallë dhe kurioz, në ato vite kemi jetuar shumë në rrugë. Kam lexuar historinë e Milanos, ishte një periudhë shumë e ndërlikuar, nëse mendoj për shkollën time, oratorinë dhe miqtë e shumtë. Vitet 80-të ishin një kohë e mirë, mbërrita në Serie A me ekipin tim. Kombinimi i futbollit, modës dhe Milanit ishte aty, pata fatin të takoja Armani, Versace dhe shumë njerëz nga ajo botë. Ishte një Milano e bukur për të jetuar, e shikonim të ardhmen me buzëqeshje. Marrëdhënia ime me Milanon? Milanezët ndihen perfekt, sepse është një qytet që të lë të jetosh, duhet zbuluar pak nga pak. Pasi atje jetoni filloni ta zbuloni dhe ju bën të dashuroheni pak nga pak. Shoh në Milano shumë karakteristika që janë të miat. Ne jemi të ngjashëm në maturi, në konfidencialitet për të mos treguar gjithçka menjëherë. Në Milano gjeta një familje dhe mundësinë për të luajtur në një ekip me të njëjtat ambicie si unë.

A e mbani mend audicionin tuaj në Milano?
E mbaj mend mirë atë ditë, më shoqëronte babai. Audicioni mund të bëhej vetëm pasi të kisha mbushur 10 vjeç. Më parë kisha luajtur në rrugë, nuk kisha luajtur kurrë 11 kundër 11, nuk e dija çfarë roli kisha. I bëra të gjitha rolet në dispozicion, e fillova si anësor i djathtë. Në fund të audicionit një trajner më detyroi të regjistrohesha për krahun e djathtë dhe të majtë, pastaj në moshën 14 vjeç u evidentova si mbrojtës i djathtë. Kam luajtur një ndeshje miqësore me ekipin e parë të Milanit dhe në moshën 16 vjeç jam thirrur në ekipin e parë. Unë mësova taktikat në ekipin e parë. Është shumë më e lehtë të mësosh konceptet taktike sesa të shënosh apo të driblosh. Nëse nuk i mëson në ato vite, nuk i mëson kurrë.

Shkollat ​​e futbollit sot…
Ka kohë për të mësuar taktika dhe më pak kohë për të mësuar teknikën. Nëse nuk zhvillon disiplinën në vitet e djalërisë, është e vështirë. Ke kohë për taktikat, është një evolucion i vazhdueshëm. Teknika 1 kundër 1 do të bëjë gjithmonë diferencën. E pashë Danielin kur filloi të luante në ekipin e të rinjve të Milanit, për një vit kishte një trajner që stërviste vetëm driblimin dhe 1 kundër 1. Është një qasje interesante, duhet studiuar dhe mësuar në sektorët e të rinjve. Aftësia për të mbajtur topin, për të mos pasur frikë nga presioni dhe përpjekja për të dribluar gjithashtu mund të jetë thelbësore për një mbrojtës.

Më pas debutimi me Milanin…
Liedholm më tha: Maldini, hyr. Unë hyra në të djathtë dhe bëra debutimin me ekipin e parë. E mendoj, sepse herë pas here shfaqen disa imazhe, sidomos në 20 janar në rrjetet sociale ose në televizion. Ajo që më mësoi Liedholm duhet të jetë baza e idesë së dikujt që dëshiron të bëhet futbollist. Mendoj se ka shumë pasion, të gjithë i shprehin ndjenjat e tyre në një mënyrë tjetër. Është e vështirë të jesh futbollist. Shumë përpiqen, por 98% dështojnë. Megjithatë, është pasion i bukur. Nëse e humbisni gëzimin, nuk mund të përmirësoheni. Futbolli të merr një pjesë të rinisë, kurrrë nuk kam dalë të shtunave dhe të dielave sepse duhej të luaja. Pra, a mund të them se futbolli më ka hequr diçka? Jo, aty filloi disiplina ime dhe ideja e sakrificës. U ndjeva i plotësuar në diçka që doja të bëja, por nuk mund të them që futbolli më hoqi asgjë. Ndoshta ka ndikuar aftësinë time fizike. Pas lënies së futbollit kam arritur të luaj disa ‘legends’ me miqtë për tre, katër vite, por pastaj sinqerisht ka qenë e pamundur për mua të vrapoja. Mund të luaj tenis, nuk më shqetëson shumë, por të godas një top dhemb, mund të jetë e rrezikshme.

Marrëdhënia juaj me Silvio Berlusconi?
Ai solli një ide moderne dhe vizionare për futbollin dhe për botën në përgjithësi. Më kujtohet fjalimi i parë, ishim në një dhomë në drekë në Milanello dhe ai na tha se donte të na shihte të luanim futbollin më të mirë në botë. Ai ishte i bindur se së shpejti do të bëheshim kampionë bote, mbërriti gjatë sezonit, por nga viti në vazhdim gjithçka ndryshoi: palestra, ushqimi. Në Milanello erdhën trajnerë të ndryshëm, edhe atletikë. Ai kishte imagjinuar tashmë një strukturë të përshtatshme për të konkurruar me skuadrat më të mira në botë. Gjithmonë ka shumë mosbesim për sipërmarrësin që hyn në futboll, Në presidencën e Silvio kishte menaxherë me role shumë specifike, kishte respekt për rregullat.

Çfarë bëri Sacchi, që ishte e veçantë?
Sacchi ndryshoi idenë tonë për t’u stërvitur dhe luajtur, diçka që nuk e kishte bërë ende askush. Arrigo Sacchi, Fabio Capello dhe Carlo Ancelotti e futën këtë frymë të re. Me Sacchi u vumë menjëherë në dispozicion, por ishte shumë e vështirë, fizikisht dhe mendërisht. Nga pikëpamja fizike kishte më shumë njohuri se në klubet e tjera, por ende jo mjaftueshëm. Të rriturit ishte e vështirë, arrita të pyesja veten se si do të luaja të dielën, por e gjitha kjo e ngriti nivelin e përgjithshëm . Dhe kur e kuptuam se ai ishte trajneri i duhur filluam të ndjenim diçka ndryshe. Nuk kishte asnjë rrymë kundër tij, por ishte e vështirë të përshtateshim me atë lloj ideje. Sacchi na mësoi të fitonim. Milani kishte lojtarë të mëdhenj në ato vite, por kur ke një trajner kaq kërkues, duhet të dish si ta menaxhosh grupin. Edhe skuadra e futbollit është si një produkt që ka datë skadence. Kur je kaq i fiksuar konsumohesh lehtësisht, kjo iu ndodh të gjithë trajnerëve të mëdhenj.

Pastaj Capello…
Ai ishte shumë aktiv në fushë, gjithmonë jepte shembuj të vegjël të gjërave për t’u bërë. Janë detaje që të formojnë, ai ishte një person praktik, ngadalësoi ritmin e stërvitjes së Sacchi, por duke vazhduar punën e tij. Fati është që kemi pasur trajnerë si Liedholm, Sacchi dhe Capello, pikërisht në këtë rend. Një evolucion në nivel personal, besoj edhe për të gjithë Milanin.

Marrëdhënia me Ancelottin si trajner?
Nuk ishte nevoja të thoshte shumë gjëra, erdhi natyrshëm, pasi kishte respekt për rolet dhe njerëzit. Carlo është një person i qetë, por ngarkohej shumë përpara ndeshjeve të rëndësishme. Mbaj mend që më thoshte: Jam i tensionuar, por të shikoj ty të qetë.

Shiriti i kapitenit të Milanit, bashkëlojtarët e tij dhe kombëtarja…
Në vitin 1997 isha 29 vjeç, kisha kaluar tashmë 13 sezone në Serie A dhe 3 vite si kapiten i ekipit kombëtar. Unë isha mësuar me atë lloj roli, por duke e bërë te Milani çdo ditë ishte ndryshe. Përgjegjësitë ishin të gjera si kapiten. Nuk flisja shumë, isha më i rezervuar. Është një rol që të imponon maturi dhe qetësi në funksion të ekipit.

Shoku i skuadrës më i fortë nga të gjithë…
Për sa i përket forcës dhe karakteristikave morale, Franco Baresi ishte një lojtar i jashtëzakonshëm. Ai kurrë nuk fliste, por vepronte, ishte perfekt. Pastaj luajta edhe me Van Basten, shumë lojtarë gjithashtu arritën në momente më pak se idilike. Ronaldo dhe Ronaldinho janë dy lojtarët teknikisht më të fortë që i kam parë ndonjëherë të luajnë, por ata arritën në fund të karrierës së tyre te Milani. Të luaja kundër Ronaldos së Interit ishte e vështirë.

Tundimet nga ekipet e tjera…
Kam pasur disa momente delikate brenda klubit tim. Gjërat nuk po shkonin mirë dhe kishte hidhërim nga ana ime, gjë e cila megjithatë më bëri të përpiqem t’i përmirësoj gjërat. Për t’u larguar duhet të ketë një ekip që të kërkon, vullnetin tënd dhe të klubit. Këto tri gjëra nuk u bashkuan kurrë për Real Madridin, të cilit është e vështirë t’i thuash jo. Mund të ndodhte vetëm nëse nuk isha i lumtur në Milano. Në ato vite, Milani ishte referencë si skuadër model. Nuk mendoj për padrejtësitë në karrierën time, është një çmim individual që nuk ishte pjesë e synimeve që i vura vetes. Kam humbur shumë finale, po aq i kam luajtur dhe i kam fituar. E njëjta gjë mund të thuhet për Federer apo një tenist tjetër të madh. Është një diskutim i gjerë, nuk mund ta konsideroj veten humbës në jetë.

A është Stambolli një plagë ende e hapur?
Jo, edhe sepse pas Stambollit kujtohet gjithmonë Athina. Keqardhje për Botërorin 2006? Kam luajtur 4 ndeshje atë sezon, më telefonoi Lippi, por një vit më parë fillova të kisha probleme me gjurin. Tashmë po mundohesha të bëja angazhime të dyfishta me Milanin. Doja të ruaja fizikun tim, pa u bërë barrë. Unë gjithashtu i kisha thënë jo Trapattonit në vitin 2004. Nuk më dukej e drejtë t’i thoja jo atij dhe po Lippit.

Përvojë si menaxher…
E kuptova që doja të bëhesha menaxher kur më thirrën. Jo gjithmonë e ke idenë e qartë se çfarë dëshiron të bësh, por u përpoqa të kuptoja atë që nuk doja të bëja. Nuk dua të jem trajner, nuk doja të punoja në television. Kur më erdhi rasti e analizova me kujdes, me Leonardon gjeta një person me të njëjtat parime dhe ideale si unë, gjithmonë flasim për punën në grup. Unë zgjodha të jem menaxher para së gjithash sepse ishte Milani, pastaj në 31 vite përvojë që kam pasur kam mësuar shumë. Karriera ime ka qenë Milani dhe ekipi kombëtar, prandaj nuk do ta shihja kurrë veten në një klub tjetër përveç atij kuqezi.

Interesi i PSG-së?
Unë kurrë nuk thashë jo. Para Milanit isha në Paris tri herë dhe kisha dhënë disponueshmërinë time, pastaj nuk vazhdoi. Duke menduar për këtë tani ishte një gjë e mirë, do t’i bashkohesha një klubi që ende po evoluon shumë. Atëherë hezitova, sepse mendova: një vend që nuk njihja, një gjuhë që nuk e dija, ndihesha i papërshtatshëm.

A shkoni në stadium për ta parë Milanin?
Jo, nuk shkoj më, është logjike. E ndjek bashkë në Monza dhe Empoli ku luajnë fëmijët e mi. Ajo që krijuam nuk ishte vetëm një ekip fitues, por edhe familje e bashkuar. Marrëdhëniet me lojtarët kuqezinj i ruaj, sepse ka qenë raport i veçantë i krijuar me secilin prej tyre.

Mbyllja me Interin, kampion i Italisë…
Ajo që ndodhi është shumë referuese. Interi ka një strukturë që përcakton të ardhmen e zonës sportive. Lojtarët janë shpërblyer me kontrata afatgjata, ka pasur ide dhe strategji menaxhuese. Nuk është rastësi që Napoli shkoi keq pas largimit të trajnerit dhe drejtorit sportiv. Ndonjëherë lojtarët konsiderohen si makina, që duhet të prodhojnë diçka, por për ta bërë këtë ata kanë nevojë për njerëz që t’i ndihmojnë. Mendoj se është ende diçka e pashprehur në futboll, si në Itali, ashtu edhe në mbarë botën. Harrojmë se ata janë djem të rinj që kanë nevojë për mbështetje”.